Problemy z uchwałą Sądu Najwyższego dotyczącą spółdzielczych własnościowych praw do lokali

Zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2013 roku, sygn. akt III CZP 104/1, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu ustanowione w budynku położonym na gruncie, do którego spółdzielni nie przysługuje własność albo użytkowanie wieczyste, stanowi ekspektatywę tego prawa; niedopuszczalne jest założenie księgi wieczystej w celu jej ujawnienia. W uzasadnieniu powyższej uchwały Sąd Najwyższy stwierdził, że jeżeli spółdzielnia mieszkaniowa nie dysponuje własnością (współwłasnością) gruntu lub jego użytkowaniem wieczystym, to zarówno na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 14 czerwca 2007 roku o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. nr 125, poz. 873) i art. 6 ustawy z dnia 18 grudnia 2009 roku o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. nr 233, poz. 1779), jak i bezpośrednio w umowie członka ze spółdzielnią (w umowie o przydział), nie może dojść do ustanowienia definitywnego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu jako ograniczonego prawa rzeczowego (art. 244§2 Kodeksu cywilnego), w związku z czym  de lege lata  w ogóle nie powstaje kwestia dopuszczalności zakładania księgi wieczystej dla ujawniania takiego prawa, nie jest natomiast możliwe założenie księgi wieczystej dla samej ekspektatywy spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu (art. 1, 16 i 24¹ ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz. 707).

 

W wyniku tej uchwały notariusze odmawiają sporządzania aktów notarialnych dokumentujących zbycie spółdzielczych własnościowych  praw do lokali, sądy wieczystoksięgowe nie zakładają ksiąg wieczystych dla tych praw, zaś banki nie udzielają kredytów na ich zakup.

W związku z ogromną ilością otrzymanych skarg w powyższej sprawie Rzecznik Praw Obywatelskich prof. Irena Lipowicz napisała list do Premiera Donalda Tuska, w którym zwraca uwagę na to, iż skoro ustawodawca dopuścił w przeszłości prawną możliwość ustanawiania spółdzielczych praw do lokali także w sytuacji braku uregulowania tytułu prawnego spółdzielni do gruntu pozostającego w jej władaniu i zakładania dla takich praw ksiąg wieczystych, a następnie tolerował ten stan do dnia 31 grudnia 2012 roku, to wydaje się, że na ustawodawcy spoczywa teraz obowiązek uporządkowania sytuacji prawnej w omawianym zakresie.

Rzecznik Praw Obywatelskich obawia się, iż mimo powołania na mocy uchwały Sejmu RP z  dnia 25 stycznia 2013 roku Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektów ustaw z zakresu prawa spółdzielczego, to ze względu na obszerny zakres problematyki i jej skomplikowaną materię istnieje obawa, że prace Komisji Nadzwyczajnej znacznie przeciągną się w czasie. Z zapisu przebiegu Komisji z dnia 24 lipca 2013 roku wynika, że Komisja zdecydowała o procedowaniu w pierwszej kolejności nad projektami ogólnego prawa spółdzielczego, nie zaś nad tymi projektami, które dotyczą spółdzielczości mieszkaniowej. Tymczasem opisany problem wymaga pilnego rozwiązania, gdyż prowadzi do stanu, który narusza zaufanie obywateli do państwa oraz stanowionego prawa i nie może być akceptowany w praworządnym państwie.

W związku z powyższym oraz ze względu na fakt, iż omawiana problematyka może wchodzić w zakres kompetencji zarówno Ministra Sprawiedliwości, jak i Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, działając na podstawie art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lipca 1987 roku o Rzeczniku Praw Obywatelskich (Dz.U. z 2001r. Nr 14, poz. 147 ze zm.), Rzecznik Praw Obywatelskich prof. Irena Lipowicz przedstawiła Premierowi powyższy problem z prośbą o rozważenie potrzeby pilnego podjęcia działań legislacyjnych w omawianym zakresie.

NSA kolejny raz potwierdza: umowa dożywocia jest odpłatnym zbyciem

W interpretacji indywidualnej z dnia [...] r. znak [...] Dyrektor Izby Skarbowej w B., działając w imieniu Ministra Finansów, powołując się na art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdził, że przeniesienie własności nieruchomości w drodze umowy o dożywocie jest odpłatnym zbyciem i stanowi źródło przychodu, o którym mowa w tym przepisie, o ile nastąpi przed upływem 5 letniego terminu liczonego od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości. 

Organ wskazał, że niewątpliwe w przypadku umowy o dożywocie (art. 908 § 1 Kodeksu cywilnego) nie mamy do czynienia z klasycznym przykładem ekwiwalentności świadczeń jak przy umowie sprzedaży, gdzie świadczeniu zbywcy odpowiada uiszczenie ceny przez nabywcę. Nie oznacza to jednak, że przeniesienie własności nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie następuje pod tytułem darmym. W zamian za swoje świadczenie zbywca nieruchomości (dożywotnik) uzyskuje bowiem określone świadczenia służące zaspakajaniu jego potrzeb w taki sposób, aby nie musiał on przyczyniać się do zdobywania środków na zaspokojenie niezbędnych wymagań życiowych. Świadczenie dożywotnika ma więc swój odpowiednik (równoważnik) w świadczeniach nabywcy nieruchomości. Nie ma przy tym znaczenia dla kwestii odpłatności to, czy świadczenie nabywcy odpowiada dokładnie wartości nieruchomości. Istotą odpłatności umowy o dożywocie jest bowiem to, że zbywca dokonując przysporzenia nie czyni tego kosztem własnego majątku, albowiem uzyskuje ekwiwalentne świadczenie, posiadające określony wymiar materialny, przejawiający się choćby w zaoszczędzeniu przez zbywcę tych wydatków, które musiałby ponieść w związku z własnym utrzymaniem, gdyby nie doszło do zawarcia umowy o dożywocie. Uzyskiwane przez dożywotnika świadczenia niewątpliwe mają określony walor finansowy, a tym samym przyjąć należy, że po stronie zbywcy nie dochodzi do bezpłatnego przysporzenia kosztem własnego majątku. 

Wydając interpretację organ wskazał następnie na regulacje zawarte w art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiące o tym, że przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia a jeżeli cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio. W oparciu o ust. 3 tego artykułu wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Organ zauważył przy tym, że umowa dożywocia nie określa kwotowo ceny, za jaką nieruchomość jest zbywana. Nabywca zobowiązuje się jedynie do świadczeń określonych w art. 908 Kodeksu cywilnego, przy czym ich wartość i okres, w którym mają być spełnione, nie są znane w momencie zawierania umowy (uzyskania przychodu - zgodnie z art. 19 ustawy), zatem przychód dożywotnika określić należy w oparciu o wartość rynkową zbywanej nieruchomości lub prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uznał, że odpłatnym zbyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy jest taka czynność, która po stronie zbywcy (podatnika) przynosi przysporzenie majątkowe dające się wycenić w momencie dokonania tego zbycia. Charakter umowy dożywocia jako umowy odpłatnej w rozumieniu prawa cywilnego, nie oznacza jednak, że przeniesienie własności nieruchomości w ramach umowy dożywocia jest zbyciem odpłatnym w rozumieniu przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc zbyciem przynoszącym zbywcy przychód w postaci przysporzenia majątkowego odpowiadającego wartości zbywanej rzeczy wyrażonej w cenie określonej umową, a więc przysporzenia ekwiwalentnego wobec świadczenia zbywcy.  Ze względu na charakter umowy dożywocia, powodujący, że w dniu jej zawarcia, a więc w dniu zbycia nieruchomości, nie jest znany ani czasokres, ani wartość dostarczanych dożywotnikowi środków utrzymania, określenie w tej umowie wartości przyszłych świadczeń z prawem dożywocia związanych nie jest zatem możliwe, co jednocześnie niemożliwym czyni określenie "ceny" wyrażającej wartość zbywanej nieruchomości i tym samym stanowiącej przychód odpłatnego jej zbycia. (sygn. akt I SA/Sz 721/11)

Jednak 15 października 2013 r. NSA uchylił to rozstrzygnięcie orzekając, iż w zamian za zbycie mieszkania na rzecz córki podatniczka otrzyma określone świadczenia, które da się wycenić. (sygn. akt II FSK 2882/11)

Tak też:

 
II FSK 1967/11 - Wyrok NSA z dnia 6 czerwca 2013 roku

II FSK 2625/10 - Wyrok NSA z dnia 10 lipca 2012 roku

Niekorzystne dla podatników stanowisko potwierdził również wiceminister finansów Maciej Grabowski w odpowiedzi z dnia 15 listopada 2012 roku na interpelację poselską nr 10309.

Zamiana akcji spółek jest zawsze opodatkowana

Od zamiany akcji trzeba zawsze zapłacić podatek od czynności cywilnoprawnych, nawet jeśli Skarb Państwa, będący jedną ze stron takiej transakcji, jest z niego zwolniony - orzekł we wtorek Naczelny Sąd Administracyjny. Podatek musi zapłacić druga strona umowy. (II FSK 2883/11 - Wyrok NSA)

W dniu [...] r. skarżący D. D. złożył wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie - dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania czynności zamiany akcji spółek sektora elektroenergetycznego. W przedmiotowym wniosku wskazał, że nabywając akcje spółek sektora elektroenergetycznego dokonał zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych. Jednakże na podstawie przepisów ustawy z dnia 07 września 2007 r. o zasadach nabywania od Skarbu Państwa akcji w procesie konsolidacji spółek sektora elektroenergetycznego (Dz. U. Nr 191, poz. 1367 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Skarbu Państwa z dnia 19 lutego 2008 r. w sprawie sposobu określenia liczby akcji spółki konsolidującej podlegających zamianie i trybu dokonywania zamiany akcji lub prawa do akcji spółki konsolidowanej na akcje spółki konsolidującej (Dz. U. Nr 41, poz. 250 ze zm.), posiadane przez niego akcje spółek zostały zamienione na akcje spółki P. [...] S. A. w Ł.
 
W związku z powyższym podatnik zadał pytanie, czy zamiana akcji przeprowadzona na mocy wskazanej ustawy o zasadach nabywania od Skarbu Państwa akcji w procesie konsolidacji spółek sektora elektroenergetycznego podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych? Zdaniem skarżącego, zamiana akcji, do której jest zobligowany z mocy ustawy nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych albowiem jest on nadal posiadaczem akcji, natomiast dokonana zamiana jest konsekwencją decyzji ustawodawcy, a nie podatnika. W związku z powyższym, w ocenie skarżącego, nie może on ponosić wynikających z tego tytułu kosztów. 

Interpretacją indywidualną z dnia [...] r. Minister Finansów uznał, że stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe. W uzasadnieniu organ nie zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, że dokonana zamiana akcji jest konsekwencją decyzji ustawodawcy, a nie podatnika. W tym zakresie wskazał na treść art. 5 ust. 1 ustawy o zasadach nabywania od Skarbu Państwa akcji w procesie konsolidacji spółek sektora elektroenergetycznego, z którego wynika, że pracownicy spółek konsolidowanych oraz uprawnieni akcjonariusze mogą skorzystać z prawa zamiany akcji pod warunkiem złożenia stosownego oświadczenia. Zatem ustawodawca umożliwił jedynie zamianę posiadanych akcji spółki konsolidowanej na akcje spółki konsolidującej, zaś decyzje co do skorzystania z takiej możliwości pozostawił uprawnionym osobom.
 
Analizując przedstawiony we wniosku stan faktyczny organ zaznaczył, że trzeba mieć również na względzie, iż w myśl art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 09 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2007 r., Nr 68, poz. 450 ze zm.), o wyłączeniu umowy zamiany spod działania przepisów tej ustawy nie decyduje okoliczność, że jedna ze stron lub strony tej umowy są podatnikami podatku od towarów i usług, lecz wyłącznie fakt, iż przynajmniej jedna z nich z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest zwolniona z tego podatku. Jeżeli zatem opisana we wniosku umowa zamiany była opodatkowana lub zwolniona z podatku VAT, to nie podlegała ona - co wynika z powołanego art. 2 pkt 4 ustawy podatkowej - opodatkowaniu tym podatkiem. W przeciwnym wypadku dokonana przez stronę zamiana posiadanych akcji spółki konsolidowanej na akcje spółki konsolidującej podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w stawce wynoszącej 1 % zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 lit. b wskazanej ustawy, przy czym podatnikiem z tego tytułu jest wyłącznie wnioskodawca, jako dokonujący zamiany akcji, ze względu na wynikające z art. 8 pkt 5 powołanej ustawy zwolnienie podmiotowe Skarbu Państwa. 

Wojewódzki Sąd Administracyjny potwierdził stanowisko Ministra Finansów i oddalił skargę podatnika (I SA/Bd 187/11 - Wyrok WSA w Bydgoszczy), zaś NSA oddalił skargę kasacyjną.

Prawo wodne może być pułapką dla notariusza!

Jak się okazuje Prawo wodne spędza sen z oczu nie tylko aplikantom przygotowującym się do egzaminu notarialnego, ale i coraz częściej rejentom.

Jeśli na wypisie z rejestru gruntów pojawi się symbol Wm, Wp lub Ws powinna nam się zapalić w głowie czerwona lampka!

Zgodnie z ustawą z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz.U.2012.145 j.t.):

• Płynące wody publiczne nie podlegają obrotowi cywilnoprawnemu, z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie. (art. 10 ust. 3)

• Grunty pokryte płynącymi wodami powierzchniowymi nie podlegają obrotowi cywilnoprawnemu, z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie. (art. 14 ust. 2)

• Prawo do zbywania gruntów pod śródlądowymi wodami powierzchniowymi stojącymi, stanowiącymi własność Skarbu Państwa, przysługuje ministrowi właściwemu do spraw Skarbu Państwa, po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej na zbycie gruntu pod wodą stojącą. (art. 14 ust. 5)

• Grunt powstały na skutek trwałego, naturalnego lub sztucznego odkładu na obszarach wód morza terytorialnego lub morskich wód wewnętrznych pozostaje własnością Skarbu Państwa. (art. 19 ust. 2)

• Grunt, o którym mowa w ust. 2, może podlegać obrotowi cywilnoprawnemu na warunkach określonych w przepisach ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. (art. 19 ust. 3)

Z wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 czerwca 2013 r. , Sygn. akt I ACa 141/13 wydanego w sprawie, w której przed notariuszem E.B., objętą obowiązkowym ubezpieczeniem notariuszy w (...) S.A., została sporządzona umowa przeniesienia własności nieruchomości pomiędzy powodem a A. M., w skład której wchodziły trzy działki: nr (...). Działka nr (...) stanowiła linię brzegową, działka (...) - pas ziemi bez dostępu do drogi publicznej a działka (...) o powierzchni 23.390 m ^{( 2)} pokryta była wodą płynącą. Ten ostatni fakt wynikał wprost z § 2 aktu notarialnego, w którym opisano okazany dokument: „wypis z rejestru gruntów wydany w dniu 12 maja 2008 roku z upoważnienia Starosty (...) przez p.p. Kierownika Wydziału Gospodarki Nieruchomościami, z treści którego wynikało, że działka o nr(...) o obszarze 23,39 ha położona jest w województwie (...), powiecie (...), miejscowości R., jednostce ewidencyjnej (...)_5 – M. – obszar wiejski, obrębie (...)-R., stanowi pastwiska trwałe oznaczone w ewidencji gruntów symbolem (PsV) oraz grunty pod wodami powierzchniowymi płynącymi oznaczone w ewidencji gruntów symbolem (Wp)”. Taki sam opis działki nr (...) zawarty został w dziele I-O księgi wieczystej KW nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Szamotułach - „sposób korzystania: pastwiska trwałe, grunty pod wodami powierzchniowymi płynącymi” - wynika że:

• zgodnie z powołanym wyżej art. 10 ust. 3 Prawa wodnego umowa sprzedaży nieruchomości obejmującej jezioro (działki nr (...)) była sprzeczna z przepisami Prawa wodnego i tym samym nieważna w świetle art. 58 § 1 k.c.,
• jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana, w tym przypadku powód zawarł umowę o przeniesienie własności nieruchomości działek o nr (...) w celach inwestycyjnych i nie nabyłby działek o nr (...), jeżeli nie stanowiłyby one całości z działką nr (…), nieważnością dotknięta jest zatem również umowa sprzedaży pozostałych dwóch działek, zgodnie z treścią art. 58 § 3 k.c.,
• notariusz powinien odmówić dokonania czynności obejmującej sprzedaż nieruchomości wyłączonej z obrotu cywilnoprawnego, jako sprzecznej z prawem.

Co możemy jednak poradzić klientowi, który chciałby zbyć nieruchomość, na której znajdują się powierzchniowe wody płynące?

W celu zbycia konieczne jest wydzielenie wód. Zgodnie z art. 15 Prawa wodnego  linię brzegu ustala, w drodze decyzji, na wniosek mającego interes prawny lub faktyczny - właściwy starosta. Podstawę ustalenia linii brzegu stanowi dostarczony przez wnioskodawcę projekt rozgraniczenia gruntów pokrytych wodami od gruntów przyległych.

Czy notariusz odpowiada za czynności notarialne sprzeczne z zasadami współżycia społecznego?​

Odpowiedzią na to pytanie zajmie się Sąd Najwyższy.

8 października 2013 roku do SN wpłynęło zagadnienie prawne: Czy w użytym w art. 81 ustawy z dnia 14 lutego 1991 roku - Prawo o notariacie (Dz.U. 2008 Nr 189 poz. 1158 j.t.) określeniu "sprzeczna z prawem" zawiera się także czynność notarialna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego?​

Zgodnie z  art. 81 ustawy z dnia 14 lutego 1991 roku Prawo o notariacie notariusz odmówi dokonania czynności notarialnej sprzecznej z prawem. Zgodnie zaś z art. 49 powołanej ustawy notariusz ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przy wykonywaniu czynności notarialnych na zasadach określonych w Kodeksie cywilnym, z uwzględnieniem szczególnej staranności, do jakiej jest obowiązany przy wykonywaniu tych czynności. 

Sąd Apelacyjny postanowił zapytać Sąd Najwyższy o rozstrzygnięcie, czy w określeniu „czynność sprzeczna z prawem" zawiera się także czynność notarialna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego na kanwie sprawy, w której niedoszły nabywca nieruchomości domaga się od notariusza odszkodowania za straty jakie poniósł na skutek niedojścia do zawarcia umowy przyrzeczonej. Pozwany notariusz sporządził akt notarialny dokumentujący przedwstępną umowę sprzedaży, jednak do zawarcia przyrzeczonej umowy nie doszło ze względu na niedopełnienie przez jednego ze sprzedających wszystkich formalności. W innym procesie powyższy nabywca domagał się odszkodowania od sprzedających, którzy w umowie zobowiązali się ponieść skutki niedojścia do zawarcia umowy przyrzeczonej, jednak Sąd Apelacyjny prawomocnie oddalił  pozew, wskazując, że to postanowienie umowne godziło w równość kontraktową, zwyczaje uczciwego obrotu, czyli zasady współżycia społecznego, i nie może stanowić podstawy domagania się odszkodowania.

Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego notariusza część żądania, mianowicie 58.000,00 zł, jako rekompensatę oraz podzielił argumentację powoda, że notariusz odpowiada także za czynność sprzeczną z zasadami współżycia społecznego, w tym wypadku bezpodstawne obciążenie sprzedających za zaniedbania innego sprzedającego. 

Zgodnie z art. 58§2 Kodeksu cywilnego nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Ponadto jak wynika z uzasadnienia prawnego uchwały SN z 9 maja 1995 roku, sygn. akt III CZP 53/95, do notariusza należy ocena czy proponowana czynność notarialna jest sprzeczna z prawem lub czy zamierzona konkretna umowa narusza uzasadnione interesy jednej ze stron i przez to jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (podpadałaby wówczas pod art. 81 Prawa o notariacie). Powołać można również postanowienie Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 23 marca 2011 roku, sygn. akt I ACz 191/11, zgodnie z którym użyte w art. 81 Prawa o notariacie określenie "czynność notarialna sprzeczna z prawem" obejmuje nie tylko czynność sprzeczną z ustawą, mającą na celu obejście ustawy lub sprzeczną z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 1 i 2 kc), ale także czynność sprzeczną z prawomocnym orzeczeniem sądowym, które kształtuje między stronami stan prawny, w związku z czym jest też częścią szeroko rozumianego porządku prawnego.

"Rzeczpospolita" jako kontrargumenty podaje, iż przedwojenne prawo o notariacie wyraźnie zabraniało notariuszowi dokonania czynności sprzeciwiającej się dobrym obyczajom, także powojenna ustawa odwoływała się do zasad współżycia społecznego, a tylko obecna ogranicza się do „sprzeczności z prawem", co można interpretować jako zawężenie odpowiedzialności notariusza. Ale mnie te argumenty nie przekonują i nie sądzę, żeby SN zmienił w przedmiotowej kwestii stanowisko.

Sygnatura akt III CZP 82/13

AKTUALIZACJA

Uchwała

 

Sądu Najwyższego

 

z dnia 18 grudnia 2013 r.

 

III CZP 82/13

 

Zawarte w art. 81 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1158 ze zm.) określenie "sprzeczna z prawem" obejmuje także sprzeczność z zasadami współżycia społecznego, z tym że notariusz odmawia dokonania czynności notarialnej ze względu na tę sprzeczność, jeżeli wynika ona z treści zamierzonej czynności notarialnej lub z okoliczności jej dokonywania.

Biul.SN 2013/12/16-17

„Masz prawo znać prawo"

Dziedziczenie, rozporządzanie majątkiem, małżeńskie ustroje majątkowe - teraz możecie zapoznać się z regulacjami prawnymi wyjaśnianymi w przystępny sposób przez notariuszy w fabularyzowanym serialu Programu I Telewizji Polskiej, zrealizowanym z inicjatywy i we współpracy z Krajową Radą Notarialną. W piątek 13 września został wyemitowany jego pierwszy odcinek. Kolejne odcinki emitowane są w piątki o godz. 14.30 na antenie TVP1. Niestety nie jest to prime time ;) Dla tych, którzy nie mogą obejrzeć ani nagrać, podaję linka do kanału na YouTube Krajowej Rady Notarialnej. A dla zachęty najbliższy odcinek ma tytuł "Ślubne, nieślubne..."